آل طاها

شاخص های سلامت روانی

1.     وضع ظاهری

 نوع وضع لباس، ظاهر بدن، چهره و علایم غیر کلامی فرد یکی از نشانه های سلامت روانی است. این امر در بیماری‌های شدید روانی به سهولت قابل تشخیص است. در مقابل، ژولیدگی ظاهری و حرکات غیرعادی نیز نشانه عدم سلامت است.

2.    گـفـتـار

 از نشانه‌های آشکار سلامت روانی گفته‌های با معنا، مطابق با دستور زبان صحیح، متناسب با موقعیت های مکانی و زمانی است. در مقابل نیز گفته‌های پراکنده و بی ربط، ضعف‌های زبان شناختی و گفتار نامتناسب، از علایم اختلالات روانی است.

3.  خلق و عاطفه

 فرد سالم معمولاً از خلق نیکو و نشاط برخوردار است، آرامش روانی و احساس امنیت دارد. به همین جهت غم و نگرانی و احساس گناه نیز نشان از عدم سلامت روانی دارد. هم‌چنین دو نشانه مهم سلامت روانی پایداری هیجانی و مهار عواطف به شمار می روند.

4.   تـفـکـر

 فرد سالم دارای تفکری منطقی و منسجم بوده، استدلال عینی و انتزاعی خوبی دارد و محتوای اندیشه و امور واقعی است. اختلال تفکر منطقی، توهمات، هذیان و وسواس نشانه اختلال روانی است.

5.   کـارآمدی

 موفقیت در امور تحصیلی، شغلی و فعالیت های مورد علاقه فرد ـ که متناسب با استعدادهایش است ـ دلیل خوبی بر سلامت روانی اوست. گاه افت تحصیلی، ناکامی‌های شغلی و ناکارآمدی در اداره امور عادی زندگی ممکن است نشانه‌ای مهم از اختلال روانی باشد.

6.   روابط اجتماعی

 روابط محکم و عمیق با مردم و همدردی با آن‌ها و برقراری روابط صمیمانه با شماری معین از افراد، شاخصی خوب برای سلامت روانی به شمار می‌آید. فرد سالم زندگی خانوادگی و زناشویی خوبی دارد. در مقابل، ناتوانی در برقراری روابط اجتماعی، ناسازگاری با مردم، آزار و اذیت دیگران و مشکلات مکرر در زندگی زناشویی و رابطه خانوادگی، نشان دهنده اختلال روانی در فرد است.

به نقل از محمدرضا سالاری فر

مَعاشِرَالنّاسِ، إِنَّما أَکْمَلَ الله عَزَّوَجَلَّ دینَکُمْ بِإِمامَتِهِ. فَمَنْ لَمْ یَأْتَمَّ بِهِ وَبِمَنْ یَقُومُ مَقامَهُ مِنْ وُلْدی مِنْ صُلْبِهِ إِلی یَوْمِ الْقِیامَةِ وَالْعَرْضِ عَلَی الله عَزَّوَجَلَّ فَأُولئِکَ الَّذینَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ (فِی الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ) وَ فِی النّارِهُمْ خالِدُونَ، (لایُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَلاهُمْ یُنْظَرونَ).

«هان مردمان! خداوند عزّوجلّ دین را با امامت علی تکمیل فرمود. اینک آنان که از او و جانشینانش از فرزندان من و از نسل او - تا برپایی رستاخیز و عرضه ی بر خدا - پیروی نکنند، در دو جهان کرده هایشان بیهوده بوده در آتش دوزخ ابدی خواهند بود، به گونه ی که نه از عذابشان کاسته و نه برایشان فرصتی خواهد بود.»

یکی از امتیازات و برتری های خاص امیرمؤمنان (علیه السلام) محوریت خداوند در تمامی لحظات و آنات زندگی ایشان است. این حقیقت در جزء جزء زندگی ایشان تبلور داشته و حتی در سخت ترین صحنه ها که انسان های عادی در آن مغلوب هوای نفس و وسوسه شیطان می شوند نیز، سرافراز بیرون آمده است.

به عنوان مثال در جنگ خندق ، وقتی امیرمؤمنان (علیه السلام)  بر «عمرو بن عبدود» دست یافت و روی سینه ی او نشست، همگان منتظر بودند که حضرت با یک ضربه کار او را تمام کند. ولی با تعجب دیدند که حضرت از روی سینه ی عمرو برخاست.

همه منتظر بودند تا سرّ این کا را بدانند. پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) به «حذیفه» که به دانستن رمز این کار اصرار داشت، فرمود: « ای حذیفه! ساکت باش، خود علی(علیه السلام) سبب درنگش را خواهد گفت:

صفحات: 1· 2